SDRAM دو نرخی داده (DDR SDRAM) نسل بعدی SDRAM استاندارد است. DDR اجازه می دهد تا داده ها در هر دو لبه افزایشی و نزولی چرخه ساعت در یک انفجار داده ارسال شوند و پهنای باند دو برابر SDRAM های استاندارد را تحویل دهند. DDR اساساً سرعت حافظه SDRAM ها را بدون افزایش فرکانس ساعت دو برابر می کند.

حافظه دسترسی تصادفی پویا سنکرون (SDRAM) از یک ساعت برای همگام سازی سیگنال ورودی و خروجی روی تراشه حافظه استفاده می کند. ساعت با ساعت CPU هماهنگ می شود بنابراین زمان بندی تراشه های حافظه و زمان بندی CPU "همگام هستند". همگام سازی تأخیرهای زمانی را حذف می کند و امکان خواندن و نوشتن متوالی سریع را فراهم می کند و در نتیجه عملکرد کلی رایانه را افزایش می دهد. SDRAM دارای دو بانک حافظه جداگانه است که به طور همزمان کار می کنند، در حالی که یک بانک برای دسترسی آماده می شود، دیگری در حال دسترسی است. SDRAM به CPU اجازه می دهد تقریباً 25 درصد سریعتر از حافظه EDO به حافظه دسترسی پیدا کند زیرا ساعت سیستم آن را کنترل می کند. SDRAM فقط در کامپیوترهایی که برای آن طراحی شده اند قابل استفاده است و نمی توان آن را با هر نوع حافظه دیگری ترکیب کرد. SDRAM می‌تواند در فرکانس‌های 100 مگاهرتز، 133 مگاهرتز کار کند و دارای یک حالت انفجاری است که به آن اجازه می‌دهد به جای بیت‌های داده کوچک، بلوک‌های اطلاعات را آدرس‌دهی کند.

Rambus DRAM (RDRAM) یک نوع تکاملی از DRAM است که از یک مسیر داده 16 تا 18 بیتی استفاده می کند و برای کار با گذرگاه سمت جلو (FSB) با سرعت 800 مگاهرتز طراحی شده است که نرخ انتقال انفجاری 1.6 گیگاهرتز را تولید می کند. فناوری Rambus DRAM یک طراحی رابط تراشه به تراشه در سطح سیستم است که به داده ها اجازه می دهد از یک گذرگاه ساده عبور کنند. Rambus از فناوری منحصر به فرد منطق سیگنالینگ Rambus (RSL) استفاده می کند.

رم ویدیویی (VRAM) دارای دو پورت داده جداگانه است. یکی برای به روز رسانی تصویر روی صفحه نمایش اختصاص داده شده است در حالی که دیگری برای تغییر داده های تصویر ذخیره شده در حافظه استفاده می شود. این طراحی "دو پورت" عملکرد بالاتری نسبت به DRAM می دهد که نمی تواند همزمان بخواند و بنویسد اما گران تر است.

ماژول حافظه درون خطی دوگانه (DIMM) یک مسیر داده 64 بیتی را فراهم می کند. DIMM ها می توانند عملکرد دو ماژول حافظه درون خطی (SIMM) را انجام دهند. به طور معمول، پردازنده های Pentium® از یک DIMM به جای دو سیم کارت استفاده می کنند. پنتیوم یک علامت تجاری ثبت شده شرکت اینتل است.

ماژول های حافظه درون خطی کوچک و دوگانه (SO DIMM) نسخه های پیشرفته DIMM استاندارد هستند. SO DIMM تقریباً نصف طول یک سیم‌کارت معمولی 72 پین است. این DIMM های فشرده در دستگاه های محاسباتی سیار استفاده می شوند. SO DIMM ها در اندازه های مختلف پین هستند و می توانند به صورت جداگانه برای پشتیبانی از سیستم های 32 بیتی یا به صورت جفت برای پشتیبانی از سیستم های 64 بیتی نصب شوند.

ماژول حافظه داخلی میکرو تک (uDIMM).

پورت‌های گرافیکی تسریع‌شده (یا پیشرفته) (AGP) ماژول‌های حافظه درون خطی (AIMM) به کنترل‌کننده گرافیک اجازه می‌دهند تا به‌جای اینکه ابتدا آن را به حافظه محلی کنترل‌کننده‌های گرافیکی منتقل کند، مستقیماً به داده‌های نقشه بافت از حافظه اصلی دسترسی داشته باشد. این به افزایش سرعت سیستم برای پردازش گرافیک کمک می کند و امکان استفاده از بخش بزرگتری از حافظه را با "قرض گرفتن" ذخیره سازی برای نقشه های بافت از حافظه اصلی فراهم می کند.

ماژول های حافظه داخلی Rambus (RIMM) برای نصب Rambus DRAM (RDRAM) طراحی شده اند.

ماژول‌های حافظه داخلی رمبوس با طرح کلی کوچک‌تر (SORIMM) دارای مشخصات کوچک‌تری نسبت به RIMM‌های استاندارد هستند و در رایانه‌های لپ‌تاپ و سیستم‌هایی که الزامات اندازه دقیق دارند استفاده می‌شوند.

حافظه در پیکربندی کارت است.

ماژول حافظه درون خطی (SIMM) یک مسیر داده 32 بیتی را فراهم می کند. دستگاه هایی که به مسیرهای داده وسیع تری نیاز دارند، مانند پردازنده های Pentium®، از یک جفت سیم کارت استفاده می کنند. پردازنده های کندتر از یک سیم کارت استفاده می کنند. پنتیوم یک علامت تجاری ثبت شده شرکت اینتل است.