آرایه شبکه توپ پلاستیکی (PBGA) اصطلاح کلی برای بسته BGA است که از پلاستیک (ترکیب قالب‌گیری اپوکسی) به عنوان کپسوله استفاده می‌کند. طبق استاندارد JEDEC، PBGA به ضخامت کلی بیش از 1.7 میلی متر اشاره دارد.

آرایه شبکه توپی نواری (TBGA) از یک بستر ریز پلی آمیدی استفاده می کند و عملکرد حرارتی خوبی را با تعداد پین بالا ارائه می دهد.

آرایه شبکه سوپر توپ (SBGA) یک بسته BGA با قدرت بالا با مشخصات بسیار کم ارائه می دهد. با SGBA، آی سی به طور مستقیم به یک هیت سینک مسی متصل می شود. از آنجایی که آی سی و ورودی/خروجی در یک طرف قرار دارند، مسیرهای سیگنال حذف می شوند و بهبود قابل توجهی در عملکرد الکتریکی (القایی) ایجاد می کنند.

آرایه شبکه زمینی ریز گام (FLGA) بسیار فشرده و سبک است و برای درایوهای دیسک مینیاتوری و دوربین های دیجیتال مناسب است.

بسته های چهارگانه تخت (QFP) حاوی تعداد زیادی سرنخ ریز، انعطاف پذیر و به شکل بال مرغان هستند. عرض سرب می تواند به کوچکی 0.16 میلی متر باشد. گام سرب 0.4 میلی متر است. QFP ها قابلیت اطمینان سطح دوم خوبی را ارائه می دهند و در پردازنده ها، کنترلرها، ASIC ها، DSP ها، آرایه های گیت، منطق، آی سی های حافظه، چیپست های رایانه شخصی و سایر برنامه ها استفاده می شوند.

بسته چهارگانه تخت کم (LQFP).

بسته چهارگانه تخت نازک (TQFP).

بسته بندی تخت چهارگانه پلاستیکی (PQFP).

بسته طرح کوچک (SOP)

مدار مجتمع طرح کلی کوچک (SOIC).

بسته طرح کوچک نازک (TSOP) نوعی بسته DRAM است که از سرنخ های بال مرغانی در هر دو طرف استفاده می کند. TSOP DRAM مستقیماً روی سطح برد مدار چاپی نصب می شود. مزیت پکیج TSOP این است که ضخامت آن یک سوم پکیج SOJ است. اجزای TSOP معمولاً در برنامه های کوچک DIMM و حافظه کارت اعتباری استفاده می شوند. بسته طرح کوچک نازک ممکن است نوع I یا نوع II باشد.

بسته طرح کوچک کوچک (SSOP).

بسته بندی L-leaded با طرح کلی کوچک نازک (TSSOP).

بسته طرح نازک بسیار کوچک (TVSOP).

Small outline J-lead (SOJ) شکل متداول بسته بندی DRAM روی سطح است. این یک بسته مستطیل شکل با سرب های J شکل در دو طرف بلند دستگاه است.

بسته بندی سرب مسطح کوچک با سینک حرارتی (HSOF).

حامل تراشه سربی پلاستیکی (PLCC).

حامل تراشه سرامیکی بدون سرب (LCCC).

بسته پلاستیکی دوگانه در خط (PDIP) به طور گسترده برای کاربردهای کم هزینه، درج دستی از جمله محصولات مصرفی، دستگاه های خودرو، منطق، آی سی های حافظه، میکرو کنترلرها، آی سی های منطق و قدرت، کنترل کننده های ویدئویی الکترونیک تجاری و مخابرات استفاده می شود.

پکیج سرامیکی دوگانه در خط (CDIP) از دو تکه سرامیک فشرده خشک تشکیل شده است که یک قاب سربی "تشکیل شده DIP" را احاطه کرده است. سیستم سرامیک / LF / سرامیک توسط شیشه فریت که در دماهای بین 400 تا 460 درجه سانتیگراد جریان دارد، به طور هرمتیک به هم متصل می شود.

بسته درون خطی (SIP).

بسته دوگانه درون خطی کوچک (SDIP).

بسته بندی خطی زیگزاگ کوچک (SZIP).

تراشه با -5 ولت کار می کند.

تراشه با -4.5 ولت کار می کند.

تراشه با -3.3 ولت کار می کند.

تراشه با -3 ولت کار می کند.

تراشه با ولتاژ 1.2 ولت کار می کند.

تراشه با ولتاژ 1.5 ولت کار می کند.

این تراشه با ولتاژ 1.8 ولت کار می کند.

تراشه با 2.5 ولت کار می کند.

تراشه با ولتاژ 3 ولت کار می کند.

این تراشه با ولتاژ 3.3 ولت کار می کند.

این تراشه با ولتاژ 3.6 ولت کار می کند.

تراشه با ولتاژ 5 ولت کار می کند.

دستگاه‌های منطقی قابل برنامه‌ریزی ساده (SPLD) ساده‌ترین، کوچک‌ترین و کم‌هزینه‌ترین اشکال ابزارهای منطقی قابل برنامه‌ریزی هستند. SPLD ها را می توان در بردها برای جایگزینی اجزای TTL سری 7400 (در دروازه های AND، OR و NOT) استفاده کرد. آنها معمولاً شامل 4 تا 22 ماکروسل کاملاً متصل هستند. این ماکروسل ها معمولاً از برخی منطق ترکیبی (مانند دروازه های AND و OR) و یک فلیپ فلاپ تشکیل شده اند. به عبارت دیگر، یک معادله منطقی بولی کوچک را می توان در هر ماکروسل ساخت. این معادله وضعیت تعدادی از ورودی های باینری را در یک خروجی باینری ترکیب می کند و در صورت لزوم آن خروجی را تا لبه ساعت بعدی در فلیپ فلاپ ذخیره می کند. البته، مشخصات گیت‌های منطقی و فلیپ فلاپ‌های موجود برای هر سازنده و خانواده محصول خاص است. اما ایده کلی همیشه یکسان است. اکثر SPLD ها از فیوز یا سلول های حافظه غیر فرار (EPROM، EEPROM، FLASH و سایرین) برای تعریف عملکرد استفاده می کنند. این دستگاه‌ها با نام‌های منطق آرایه‌های قابل برنامه‌ریزی (PAL)، منطق آرایه‌های عمومی (GAL)، آرایه‌های منطقی قابل برنامه‌ریزی (PLA) یا آرایه‌های منطقی قابل برنامه‌ریزی میدانی (FPLA) و ابزارهای منطقی قابل برنامه‌ریزی (PLD) نیز شناخته می‌شوند. PLD ها اغلب برای رمزگشایی آدرس استفاده می شوند، جایی که آنها چندین مزیت واضح نسبت به قطعات TTL سری 7400 دارند که جایگزین شده اند. اولاً، یک تراشه به مساحت برد، قدرت و سیم کشی کمتری نسبت به چندین چیپ نیاز دارد. مزیت دیگر این است که طراحی داخل تراشه انعطاف پذیر است، بنابراین تغییر در منطق نیازی به سیم کشی مجدد برد ندارد. در عوض، جایگزین کردن یک PLD با بخش دیگری که با طراحی جدید برنامه ریزی شده است، می تواند منطق رمزگشایی را تغییر دهد.

دستگاه های منطقی قابل برنامه ریزی پیچیده (CPLD) مشابه SPLD ها هستند، اما ظرفیت قابل توجهی بالاتری دارند. CPLD ها معمولاً شامل ده تا چند صد ماکروسل هستند. چندین بلوک منطقی یک CPLD معمولی را تشکیل می دهند. یک بلوک منطقی گروهی از هشت تا 16 ماکروسل است که با هم عملکرد خاصی را انجام می دهند. ماکروسل‌های درون یک بلوک تابع کاملاً متصل هستند، اما همه بلوک‌های تابع لزوماً به هم متصل نیستند. CPLD ها همچنین به عنوان دستگاه های منطقی قابل برنامه ریزی قابل پاک کردن (EPLD)، دستگاه های منطقی قابل برنامه ریزی الکتریکی (PEEL)، دستگاه های منطقی قابل برنامه ریزی با قابلیت حذف الکتریکی (EEPLD)، ماتریس آرایه های چندگانه (MAX) و غیره شناخته می شوند. CPLD ها به اندازه FPGA منطق ندارند. فقط تا 10000 دروازه. اما CPLD ها ویژگی های زمان بندی بسیار قابل پیش بینی را ارائه می دهند و بنابراین برای کاربردهای کنترل بحرانی ایده آل هستند. برخی از CPLD ها به انرژی بسیار کم نیاز دارند و بسیار ارزان هستند، که آنها را برای برنامه های کاربردی حساس به هزینه، باتری دار و قابل حمل مانند تلفن های همراه و دستیارهای دیجیتال دستی ایده آل می کند. از آنجایی که CPLD ها می توانند طرح های بزرگتری نسبت به PLD ها داشته باشند، کاربردهای بالقوه آنها متنوع تر است. آنها هنوز هم گاهی اوقات برای برنامه های کاربردی ساده مانند رمزگشایی آدرس استفاده می شوند، اما اغلب شامل ماشین های کنترل-منطق با عملکرد بالا یا ماشین های پیچیده حالت محدود هستند. در سطح بالا (از نظر تعداد گیت ها)، همچنین همپوشانی زیادی در کاربردهای بالقوه با FPGA وجود دارد. به طور سنتی، هر زمان که منطق با کارایی بالا نیاز باشد، CPLD ها نسبت به FPGA ها انتخاب می شوند. به دلیل معماری داخلی کمتر انعطاف‌پذیر، تاخیر از طریق CPLD (اندازه‌گیری شده در نانوثانیه) قابل پیش‌بینی‌تر و معمولاً کوتاه‌تر است.

آرایه های دروازه قابل برنامه ریزی میدانی (FPGA) معماری متفاوتی نسبت به SPLD و CPLD دارند و معمولا ظرفیت بالاتری را ارائه می دهند. FPGA ها شامل آرایه ای از بلوک های منطقی هستند که توسط بلوک های ورودی/خروجی قابل برنامه ریزی احاطه شده اند که توسط اتصالات قابل برنامه ریزی به هم متصل شده اند. FPGA ها شامل 64 تا ده ها هزار بلوک منطقی و حتی تعداد بیشتری فلیپ فلاپ هستند. مانند CPLD ها، FPGA ها 100% اتصال بین بلوک های منطقی را فراهم نمی کنند (این امر بسیار گران است). FPGA ها همچنین به عنوان آرایه های سلول منطقی (LCA) و ASIC قابل برنامه ریزی (pASIC) شناخته می شوند. FPGA ها در طیف گسترده ای از کاربردها از پردازش و ذخیره سازی داده ها تا ابزار دقیق، مخابرات و پردازش سیگنال دیجیتال استفاده می شوند.

تراشه های اتصال قابل برنامه ریزی میدانی (FPIC) که به عنوان دستگاه های اتصال قابل برنامه ریزی میدانی (FPID) نیز شناخته می شوند، در واقع یک دستگاه منطقی نیستند، بلکه دستگاه های «سیم کشی» قابل برنامه ریزی هستند. از طریق برنامه نویسی، FPIC ها یک پین را به دیگری متصل می کنند و اتصالات قابل برنامه ریزی را ارائه می دهند. FPIC ها از فناوری برنامه نویسی SRAM یا ضد فیوز استفاده می کنند.

سریال‌ساز / deserializer (SERDES) مدارهای ماکروسل هستند که سیگنال‌های سریال سریع (به ترتیب مگابیت بر ثانیه یا بالاتر) را دریافت می‌کنند و آنها را به سیگنال‌های موازی کندتر تبدیل می‌کنند. برخی از SERDES را می توان مانند هر PLD دیگر برنامه ریزی کرد.

هسته های آی سی (همچنین به عنوان هسته های تعبیه شده شناخته می شوند) تراشه های نیمه هادی بدون لایه هستند که به عنوان بلوک های ساختمان سیستم استفاده می شوند. هسته های آی سی می توانند شامل حافظه، ریزپردازنده، رابط های ورودی/خروجی، FPGA و سایر اجزا باشند. هسته های جاسازی شده معمولا هزینه های سیستم را کاهش می دهند و زمان عرضه به بازار را کوتاه می کنند.