معرفی بخش اجزاء غیر فعال و گسسته (Passive and Discrete)

جزء/قطعه الکترونیکی (کامپوننت) هر وسیله الکترونیکی گسسته یا بخشی از یک سیستم الکترونیکی است که برای تأثیرگذاری بر الکترون ها یا میدان های مرتبط با آنها استفاده می شود. اجزای الکترونیکی عمدتاً محصولات صنعتی هستند که به شکل منفرد در دسترس هستند و نباید با عناصر الکتریکی که انتزاعات مفهومی هستند که اجزا و عناصر الکترونیکی ایده آل را نشان می دهند، اشتباه گرفته شوند.

قطعات الکترونیکی دارای تعدادی پایانه یا سرنخ الکتریکی(Leads) هستند. این سرنخ ها به اجزای الکتریکی دیگر، اغلب از طریق سیم، برای ایجاد یک مدار الکترونیکی با عملکرد خاص (مثلاً تقویت کننده، گیرنده رادیویی یا نوسانگر) متصل می شوند. قطعات الکترونیکی پایه ممکن است به صورت مجزا بسته بندی شوند، به صورت آرایه ها یا شبکه هایی از اجزای مشابه، یا در داخل بسته‌هایی مانند مدارهای مجتمع نیمه هادی، مدارهای مجتمع هیبریدی، یا دستگاه های فیلم ضخیم یکپارچه شوند. لیست اجزای الکترونیکی زیر بر روی نسخه مجزای این قطعات تمرکز دارد و این بسته‌ها را به‌عنوان اجزای خود در نظر می‌گیرد.

طبقه‌بندی

قطعات را می توان به عنوان غیرفعال، فعال یا الکترومکانیک طبقه بندی کرد. تعریف دقیق فیزیک، اجزای غیرفعال را به عنوان قطعاتی در نظر می گیرد که نمی توانند انرژی خود را تامین کنند، در حالی که باتری به عنوان یک جزء فعال در نظر گرفته می شود زیرا واقعاً به عنوان منبع انرژی عمل می کند.

با این حال، مهندسان الکترونیکی که تجزیه و تحلیل مدار را انجام می دهند، از تعریف محدودتری از انفعال استفاده می کنند. هنگامی که فقط به انرژی سیگنال ها توجه می کنیم، راحت است مدار به اصطلاح DC را نادیده بگیریم و وانمود کنیم که اجزای منبع تغذیه مانند ترانزیستورها یا مدارهای مجتمع وجود ندارند (مثل اینکه هر کدام از این قطعات باتری مخصوص به خود را تعبیه کرده اند). ممکن است در واقع توسط مدار DC تامین شود. سپس، تجزیه و تحلیل فقط به مدار AC مربوط می شود، انتزاعی که ولتاژها و جریان های DC (و توان مرتبط با آنها) موجود در مدار واقعی را نادیده می گیرد. برای مثال، این داستان به ما اجازه می‌دهد یک نوسان‌گر را به‌عنوان «تولیدکننده انرژی» ببینیم، حتی اگر در واقعیت، نوسان‌گر حتی انرژی بیشتری را از منبع تغذیه DC مصرف می‌کند، که ما آن را نادیده گرفته‌ایم. تحت آن محدودیت، اصطلاحاتی را که در تحلیل مدار استفاده می‌شود به صورت زیر تعریف می‌کنیم:

اجزای فعال به یک منبع انرژی متکی هستند (معمولاً از مدار DC، که ما آن را نادیده گرفته ایم) و معمولاً می توانند برق را به مدار تزریق کنند، اگرچه این بخشی از تعریف نیست. اجزای فعال شامل اجزای تقویت کننده مانند ترانزیستورها، لوله های خلاء (شیر) و دیودهای تونلی هستند.

اجزای غیرفعال نمی توانند انرژی خالص را به مدار وارد کنند. آنها همچنین نمی توانند به منبع برق تکیه کنند، به جز آنچه از مدار (AC) که به آن متصل هستند در دسترس است. در نتیجه، آنها نمی توانند تقویت کنند (قدرت سیگنال را افزایش دهند)، اگرچه ممکن است یک ولتاژ یا جریان را افزایش دهند (مانندی که توسط یک ترانسفورماتور یا مدار تشدید انجام می شود). اجزای غیرفعال شامل اجزای دو ترمینالی مانند مقاومت، خازن، سلف و ترانسفورماتور می باشد.

قطعات الکترومکانیکی می توانند عملیات الکتریکی را با استفاده از قطعات متحرک یا با استفاده از اتصالات الکتریکی انجام دهند

اکثر اجزای غیرفعال با بیش از دو پایانه را می توان بر حسب پارامترهای دو پورت توصیف کرد که اصل متقابل بودن را برآورده می کند - اگرچه استثنائات نادری وجود دارد.[2] در مقابل، اجزای فعال (با بیش از دو پایانه) به طور کلی فاقد این ویژگی هستند.