آشکارسازهای حرارتی

آشکارسازهای حرارتی دستگاه‌های تشخیص حریق هستند که گرمای تولید شده در اثر احتراق را حس می‌کنند. هنگامی که افزایش سریع دما تشخیص داده می شود یا به دمای از پیش تعیین شده رسیده است، آنها می توانند زنگ هشدار را ایجاد کنند. محصولاتی که برای نصب سقفی طراحی شده‌اند ممکن است با دستورالعمل‌های انجمن ملی حفاظت از آتش (NFPA) ، یک آژانس غیرانتفاعی که کدها و استانداردهای پیشگیری از آتش‌سوزی را منتشر می‌کند، مطابقت داشته باشند.

نمایش تمام سازندگان آشکارسازهای حرارتی

ویژگی ها

بر اساس کد ملی اعلام حریق (NFPA 72)، آشکارسازهای حرارتی در سقف های صاف باید 50 فوت مربع یا 2500 فوت مربع از یکدیگر فاصله داشته باشند. در غیر این صورت، فاصله برای آشکارسازهای حرارتی به عواملی مانند ارتفاع سقف و حرکت هوا بستگی دارد. بیشتر آشکارسازهای حرارتی دستگاه های مکانیکی با یک مدار یا دو مدار هستند. برخی از آنها دارای سنسور حرارتی با دمای ثابت هستند. برخی دیگر دارای سنسور حرارتی ترکیبی دمای ثابت/نرخ افزایش هستند. هر دو نوع آشکارسازهای حرارتی برای ارسال سیگنال الکتریکی به تابلوی کنترل به منظور ایجاد زنگ هشدار طراحی شده اند. آشکارسازهای حرارتی با سرعت افزایش با تشخیص حرارت ثابت ممکن است حاوی یک ترمیستور دوگانه باشند، یک مدار حسگر حرارت که در پاسخ به افزایش درجه حرارت در دقیقه، زنگ هشدار را در دمای مشخصی ایجاد می‌کند. در آشکارسازهای حرارتی غیرقابل برنامه ریزی، دمای مشخص شده 135 درجه فارنهایت (57 درجه سانتیگراد) یا 194 درجه فارنهایت (90 درجه سانتیگراد) است. به طور معمول، افزایش دما که باعث ایجاد زنگ هشدار می شود 15 درجه فارنهایت در دقیقه است.

مشخصات

انتخاب آشکارسازهای حرارتی نیازمند تجزیه و تحلیل مشخصات محصول است.

پارامترهای عملکرد عبارتند از:

• ولتاژ کاری یا جریان آلارم

• جریان آماده به کار

• حساسیت

• وزن

• اندازه

• مواد ساخت و ساز

• دمای عملیاتی

• محدوده رطوبت

• رتبه بندی سرعت هوا

• فاصله گذاری

پارامترهای پایه نصب شامل نوع حلقه (2 سیم یا 4 سیم)، نوع تماس آلارم، ولتاژ نامی و جریان مصرفی روی دزدگیر است. برخی از آشکارسازهای حرارتی شامل یک براکت نصب برگشت پذیر برای اتصال به جعبه های هشت ضلعی، تک باندی یا مربعی 3.5 یا 4 اینچی هستند. اتصالات سیم کشی را می توان با پیچ های SEMS و سیم AWG 14-22 انجام داد. به طور معمول، آشکارسازهای حرارتی دارای علامت های الفبایی بر روی محفظه خود هستند که درجه بندی دما و روش فعال سازی را توصیف می کند. آشکارسازهای حرارتی ممکن است توسط لابراتوارهای Underwriters (UL) فهرست شده و توسط سایر آزمایشگاه‌های آزمایش مستقل یا شرکت‌های بیمه تجاری تأیید شوند. برای مثال، تأییدیه‌های FM از FM Global ممکن است به تشخیص آتش، سیگنال‌دهی و سایر تجهیزات الکتریکی داده شود. FM Approvals یکی از تعداد نسبتا کمی آزمایشگاهی است که آشکارسازهای شعله، آشکارسازهای جرقه، آشکارسازهای حرارتی و تجهیزات اطفای حریق را تأیید می کند.

منبع

globalspec