تشخیص و اطفاء حریق (Fire Detection and Suppression)

آشکارسازها یا دتکتورهای حرارتی دستگاه‌های تشخیص حریق هستند که گرمای تولید شده در اثر احتراق را حس می‌کنند. آشکارسازهای حرارتی می توانند هنگامی که افزایش سریع دما را تشخیص دهند یا به دمای از پیش تعیین شده برسند، زنگ هشدار را ایجاد کنند.

آشکارسازهای دود برای تشخیص محصولات احتراق طراحی شده اند. انواع متداول شامل محفظه های یونیزاسیون و دستگاه های فوتوالکتریک است.

آشکارسازها یا دتکتورهای شعله تشعشعات دریافتی را در طول موج های انتخاب شده دریافت و با تجزیه و تحلیل به خروجی ای مد نظر تبدیل می کنند.

پانل های کنترل اعلام حریق (FACP) سیگنال ها را بین دستگاه های تشخیص حریق و آلارم ها، سیستم های سرکوب و مراکز نظارت ارسال می کنند. این دستگاه احتمال تلفات جانی و تلفات ناشی از آتش سوزی سازه را کاهش می دهد.

سیستم های اسپرینکلر برای کنترل آتش و یا مهار آتش در نظر گرفته شده است. آبپاش های حالت کنترلی برای کنترل سرعت انتشار حرارت آتش برای جلوگیری از فروریختن ساختار ساختمان و از قبل خیس کردن مواد احتراق اطراف برای جلوگیری از گسترش آتش در نظر گرفته شده است.

سیستم های اطفاء حریق برای مهار شعله در صورت بروز آتش سوزی استفاده می شود. انواع مختلفی از سیستم‌های سرکوب وجود دارد که شامل سیستم‌های آبپاش مرطوب، سیستم‌های آبپاش خشک، سیستم‌های آبپاش سیلابی و سیستم‌های سرکوب مواد شیمیایی خشک می‌شوند.

سیستم های تماس اضطراری پایانه های تعیین شده ای هستند که برای تماس یا انتقال نیاز به توجه استفاده می شوند. سیستم‌های تماس اضطراری ممکن است به‌عنوان هشدارهای وحشت، سیستم‌های هشدار مردن، سیستم‌های اجباری یا سیستم‌های پاسخ اضطراری شخصی نیز شناخته شوند.

هیدرانت ها دستگاه های شیری هستند که برای پخش حجم زیادی مایع استفاده می شوند.